Canlılık, öyle bir bütünlük ki, içinde hiçbir boşluk barındırmıyor. Bütün parçaları tam olan bir yapboz gibi. Her an faaliyet halinde olan bir yerde, boşluğun olması mümkün mü? Sevginin, özellikle de emek verilen, düşünülen, hatırlanan bir sevginin her hâli doludur. Ayrılmayan, yekpâre bir bütündür. Ama cansızlık, emek verilmemişlik, içimize kendini damla damla akıtan bir boşluktur. Boşluklar birikir, gölleşir, ummanlaşır ve erişilmez olur. Artık taraflar birbirini tanımaz olur, yabancılaşır.

Aslında sanılanın aksine, bir boşluğun tanımlanabilmesi, o kadar kolay değildir. Duygularımızın zenginliği ortadayken, bazı hissedilenlere isim bile verilemezken, düşünsenize, hiçbir duygunuza dokunmamış, hiçbir tesir bırakmamış, kalbinizde, zihninizde hiçbir kalıntısı kalmamış bir insan... Bu benim........

© Yeni Asya