Sanık ifadesini vermeye başladı:

“Evet Reis Bey. Ömrüm suyu aramakla geçti diyebilirim. Edirne’nin en kenar mahallelerinden birinde doğup büyüdüm. Sırp, Bulgar, Rum, Yahudi ve Müslüman mezarlıkları bizim doğal oyun alanlarımızdı. Bu tuhaf oyun alanlarında çetecilik oynardık. Oyunda isimlerimiz hep Yanko Kaptan, Petko Voyvoda olurdu. Çünkü öykündüğümüz çetecilerin hemen hepsi Bulgar ya da Rumdu. Mahalle mektebine başladığımda ve duvardaki Osmanlı İmparatorluğu haritalarını gördüğümde, hep buna benzer şeyler düşündüm. Biz kimdik? Dinimiz Müslümandı ama soyumuz neydi? Aynı mahalleyi paylaştığımız Hıristiyan çocuklar Rum, Sırp, Bulgar olduklarını söylüyorlardı. Biz ise susuyorduk çünkü o çocukların söylediği manada kim olduğumuzu bilmiyorduk.

Suyu aramaya böyle başladım işte.

Daha sonra gittiğim Muallim Mektebi’nde okuduğum kitaplarda bir ‘Turan’dan bahsediliyordu. Bizim Türk olduğumuz ve neredeyse Orta Asya’nın tamamının da Türklerden oluştuğu, bütün bu milyonlarca Türk’ün ortak vatanının işte bu Turan denen yer olduğu söyleniyordu. Kalbim artık bu yeni duygularla çarpıyordu. Çölde su görünmüştü.

Birinci Dünya Harbi başlayıp, gönüllü olarak savaş cephesine yollandığımda, inançlı bir ‘Turancı’ idim. Cepheye giderken bu yüzden neşeliydim. Samimi bir Turancı olarak, efsanevi Turan ülkesinin eşiği olan Kafkasya’da çarpışacağıma ve orayı kurtardıktan sonra ‘Ötüken’e doğru yol alacağıma inanıyor ve buna çok seviniyordum.

Muhterem Hakim Bey. İstanbul’dan ayrıldıktan tam 40 gün sonra Munzur dağındaki cepheye ulaştım. Orada askerlerle kaldığım zaman içinde Anadolu insanını tanıdım. Onlar, dinlerini, milliyetlerini, devletlerini bilmeyen insanlardı. Siz Türksünüz dediğimde hep bir ağızdan ‘estağfurullah’ diyorlardı çünkü Türk olmak onlar için kötü bir şeydi ve bunu kabul etmiyorlardı. Harbin ayrıntılarını anlatmayacağım. Dövüştük. Öldük, öldürdük. Kasım 1918’de Başkumandan Vekili Enver Paşa ‘Mütareke olacaktır. Ateş kesiniz’ diye emir verdi. Çöktük,........

© Muhalif