Devlet Bahçeli’nin “Cumhurbaşkanı yardımcıları Kürt ve Alevi olsun” söylemi gündemi öyle bir sarstı ki iki gündür başka bir şey konuşulmuyor.

İlk duyduğunuzda insanın aklına, “Bahçeli mi dedi bunu, yoksa başka Bahçeli mi var?” sorusu geliyor.

Bir ülkede 50 yıl “bölücülük” diye siyaset yap, sonra dön, “İki koltuk verelim barış gelsin” de. Olmaz mı öyle şey? Olur. Burası Türkiye…

Kimler neler dedi ne yaptı değil mi?

Bahçeli önce bu sözleri kulis bilgileriyle haber yapan gazeteci İsmail Saymaz’a kızdı. Ama sonra her şeyde olduğu gibi bu konu da bir anda normalleşti hatta DEM Parti el yükseltti.

DEM Parti Eş Genel Başkanı Tuncer Bakırhan, "Neden Cumhurbaşkanı da Kürt olmasın? Biz yönetmeye adayız" diyerek Bahçeli’den rol çaldı.

Ama mesele şu: Koltuk vererek istenilen barış gelir mi?

Gelin biraz dünyaya bakalım. Çünkü bizim memlekette biri “etnik temsil” deyince, işin ucu illa ya açılım olur, ya da ayrışım. Arası yok. Oysa mesele ne açılmak, ne kapanmak. Mesele neye, kime ve neden yer açıldığını bilmek.

HANGİ ÜLKELERİ ETNİK KÖKENLİ SİYASET YÖNETİYOR?

Burundi mesela. Afrika’nın kalbinde bir ülke. Hutu ve Tutsi kabileleri yıllarca birbirini boğazladıktan sonra “Hadi güç paylaşalım” dediler. Parlamento koltuklarını sayıyla böldüler: ` Hutu, @ Tutsi. Askeriyede bile hesaplı bölüştüler. Ne oldu? Birkaç yıl istikrar, sonra 2015’te yine birbirlerine girdiler. Koltuklar yerinde kaldı ama ülke dağıldı. Şimdi dünya haritasında bile zor bulunuyor.

Lübnan’a bak. Her şey “mezhepler arası barış” için kurgulandı. Cumhurbaşkanı Maruni Hristiyan, Başbakan Sünni Müslüman, Meclis Başkanı Şii olacak diye anayasa yaptılar. Ama ülke öyle bir hale geldi ki, bugün kaç kişilik hükümet kurarsan kur, içeriden biri mutlaka “ben yokum” deyip sistemi........

© 12punto