Yaklaşık 40 yıldır Kürt siyasetçilerimiz, yazarlarımız, aydınlarımız ‘Çok kritik ve hayati önemde bir zamandan geçiyoruz’ diye söze girerlerdi. Bu sefer ki durum ise tam da ‘çok kritik ve hayati önemde bir zamandan geçiyoruz’ tanımlamasının can bulmuş hali. PKK silahlara veda ediyor, ilk silahlar yakılıyor. Tarih yeni bir zamana doğru akıyor. Barış ve Demokratik Toplum inşası kritik bir eşiği aşıyor. Öcalan Ortadoğu’ya yeni bir perspektif sunuyor. Türkiye bunu kıymetli buluyor.

Peki Öcalan ve PKK nasıl oldu da bugüne geldi?

Ortadoğu gibi etnik, dinsel, mezhepsel fay hatlarının çok kırılgan olduğu, üstelik doğal kaynaklardan dolayı küresel güçlerin oyun üstüne oyun kurduğu, Soğuk Savaşın dahi etkilerinin devam ettiği bir coğrafyada, yaklaşık 50 yıllık bir mücadele yürütmek öyle kolay değildi. Üstelik bir NATO devletine karşı, üstelik insan kaynağı sınırsız, savaşı kutsayan bir ideoloji ile yoğrulmuş bir ülkeyle savaşı kirlenmeden yürütebilmek, PKK’yi dünyada örneği olmayan bir hareket ve partiye dönüştürdü. PKK birçok kırılmayla karşı karşıya kaldı. Daha genç bir hareketken, 12 Eylül Darbesi oldu. Önemli kadrolarını işkencede kaybetti, birçok simge isim işkencelere karşı bedenleri ile itiraz etti. Türkiye’deki bütün örgütler (bir iki istisna hariç) cuntacılar karşısında teslim bayrağı çekti. PKK, dillendirilmek istenmeyen bir şeyi yaptı. Darbeciler karşısında teslim olmak yerine onlarla vuruşmayı seçti. Tarihe, Kenan Evren Cuntası ile çarpışan tek parti olarak geçti. 1970’lerin ortasında, Ankara’da bir grup genç tarafından tohumları atılan, 1978’de Lice’de Fis Köyünde yapılan ilk kongresi ile partileşen PKK, 1980 Darbesinin hemen akabinde sayısı binlere ulaşan bir gerilla hareketi oldu. 1990’ların başında, Türkiye Kürdistan’ında ilişkide olmadığı köy, kasaba bırakmamıştı. İşte bu anda yeni bir kırılma ile karşı karşıya kaldı. PKK yola Marksist-Leninist bir parti olarak koyulmuştu. Ne var ki Reel Sosyalizm SSCB nezdinde çöküşe gitmiş, Doğu Bloku dağılmıştı. İdeolojik boşluk, beraberinde........

© Yeni Yaşam