Su… Kendisi iki harf ama hayat onda gizli ve anlamlıdır.
Hayatın özü, varoluşun vazgeçilmezi. Bedenimizi beslediği gibi ruhumuzu da besler. Sabah uyanır uyanmaz yüzümüze çarpan ilk damlada, yazın kavurucu sıcağında içtiğimiz bir yudum serinlikte ya da yağmur sonrası toprakla birleşen kokuda hayat buluruz. Ancak suyun etkisi sadece fiziksel değildir; o aynı zamanda edebiyatın en derin metaforlarından biridir. Türk edebiyatında su, hem temizliğin hem aşkın hem de geçiciliğin sembolü olmuştur.
Divan edebiyatında su, sevgilinin güzelliğini anlatmada önemli bir mecazdır. Fuzûlî'nin “Su kasidesi” bu anlamda eşsiz bir örnektir. Hazreti Peygamber’in sevgisini anlatırken “Dest busi arzusuyla ölürsem dostlar, kuze eylen toprağım sunun anınla yâ Resûl” mısralarında olduğu gibi, toprakla suyun birleşiminden doğan vuslat ümidiyle yazılmıştır. Bu dizelerde su, hem aşkı........

© Merhaba Haber