Fedakarlığı yüksek bir toplumuz. Akraba hısımı, konuyu komşuyu düşünür ve gücümüz yettiğince yardım eli uzatırız. Fakat bir insanın diğerine yapabileceği en büyük fedakarlıklardan biri belki de ertesi günün ekmeğini aç arkadaşına vermektir. Ertesi gün kendinin yiyecek ekmeği olmadığını bile bile hem de.
Hikayemiz 1970 Almanya’sında iki Türk öğrenci arasında geçiyor. 18 yaşında iki fakir çocuk Devlet bursuyla Berlin’de mühendislik okuyorlar. Hiç paraları yok. Devlet bursu sürekli geç geliyor ve ancak üniversite ödemesine yetiyor. Çocuklardan birisinin ailesi fakir. Diğerinin anne ve babası boşanmış, annesi parasız olsa da babanın durumu fena değil ama çocuğunun nafakasını sık sık geç gönderiyor, hele bir de yurtdışına gidiyorsa o para iyice gecikiyor.
Çocuklardan biri üniversite yurdunda kalıyor ama yurdun üç kuruş parasını ödeyememiş. Cebinde bir kuruş olmadan geçen günlerin ardından okuldan bir akşam yurda geldiğinde yurt parasını ödeyemediği için atıldığını öğreniyor. Eşyaları bir kutuya konulup eline veriliyor.
Yürüyerek bir saat mesafede........

© Anayurt