Bu ülkede herkesin söz söyleme, istediği gibi davranma, dilediğini yapma hakkı vardır. Bu konuda sınırsız bir özgürlüğe de sahiptirler. Hemen herkes Yahudi, Hristiyan, Ateist, Mecusi veya Müşrik farketmeksizin hangi din olursa olsun tüm insanlara saygılıdırlar. Ama sıra Din-i İslam’a ve şanlı müntesipleri olan Müslümana gelince her şey alt üst olmaktadır. Kural ve kaidelere takla atmaktadırlar. Bu konuda hak, hukuk ve kadirşinastlık ayaklar altına almaktadırlar. Sadece bu ülkede değil tüm dünyada herkesin hakkı ve hukuku vardır amma Müslümanım diyen insanların hakkı, hukuku ve özgürlüğü yoktur.

Bir Müslüman, inancı gereği bu işi yapamam, şu ortama giremem, şu sözleri telaffuz edemem, bu davranışları sergileyemem, bu kurallar dinime ters, inancım ile uyuşmuyor deme hakkına da yetkisine de maalesef sahip değillerdir. Şunların da bir inancı var, bir dinleri var, bir yaşamları var, yerine getirmeleri gereken ibadetleri, sakınmaları gereken haramları var denilmiyor. O yüzdendir ki dünya arenasında özgürlük pervaneleri hiç bir zaman Müslümanlar için dönmedi.

Elbette her insanın sapıtma hakkı vardır. Bu hakkını dilediği konuda, dilediği zamanda, dilediği oranda ve dilediği şekilde kullanabilir. Kimseler buna engel olamaz. Zaten Yüce Allah da bu konuya engel koymuş değildir. Dünya imtihan arenasıdır. Dileyen dilediği gibi imtihanını sürdürebilir. Bu imtihanın sonucunu beklediğimiz gibi inanmayan insanların da beklemelerini diliyoruz. Evet, son gülen iyi güler demişler. Bizler de son gülenlerden olalım…

Çevremize baktığımız vakit kimi insan, bir partiyi bahane ederek sapıtabiliyor. Diğer bir insan, dini anlatan insanların konuşma stilini, anlatış tarzını, oturma şeklini, bıraktığı sakalını, sardığı sarığını bahane ederek yoldan çıkabiliyor. Bir diğeri dini bir konuyu tam anlamıyla çözemediğini, anlayamadığını dolayısıyla dinde sorunların var olduğunu ileri sürerek baş kaldırabiliyor kendisini yaratan Yaratıcıya. Bir başkası aklını ilahlaştırmak suretiyle inkâra kalkışabiliyor. Bir başkası da tarihte meydana gelen kimi olayları bayraklaştırarak yoldan uzaklaşabiliyor. Bir insan sapıtmak istiyorsa, ortam buna müsaittir. Sapıtmak için bahane bulmak da serbesttir. Hani şeytan; Hz. Âdem (a.s.)’in yaratılış nüvesinin yani mayasının toprak olduğunu ileri sürerek Allah’ın emirlerine karşı gelerek sapıttığı gibi.

Kimi insan var sapıtır ve bu sapıklığı kendisi ile sınırlı kalır. Köşesine çekilerek sessiz sedasız bir hayatı ölünceye kadar sürdürür. Ama kimi insan da vardır ki sapıklığını etrafına yaymak, doğru yolda olanları da kendisine benzetmek suretiyle sapıttırmak ister. Sanırım sapıklığın dehlizlerinde yalnız kalmak çok korkunç bir şey olsa gerek. O yüzdendir sapıtanlar, Şeytan’ın yaptığı gibi kendisini alkışlayan, yaptıklarını onaylayan taraftarlar bulmaya........

© Akasyam