Gündelik hayatın karmaşasında çoğu zaman fark etmediğimiz, ancak insan varoluşunun temel değerlerinden biri vardır: İyilik. Kimi zaman küçük bir tebessüm, kimi zaman zor anlarda uzatılan bir el ya da “Merak etme, ben buradayım” diyen içten bir söz… Bu davranışlar çoğu kişi için sıradan görünse de, aslında yaşamın anlamını derinleştiren, ruhu besleyen temel yapı taşlarıdır. İyilik, gösterişten uzak, sessiz ama etkisi güçlü bir devrimdir; bireyin ruhuna dokunur, toplumu dönüştürür ve dünyayı daha yaşanılır kılar.

Albert Schweitzer’in dediği gibi:

“Sürekli iyilik çok şey başarabilir. Güneş buzları eritirken, iyilik de yanlış anlamaları, güvensizliği ve düşmanlığı eritir.”

İyilik çoğunlukla başkalarına yapılan bir eylem olarak düşünülür. Oysa insanın kendisine şefkat göstermesi de bir iyiliktir. İçsel huzuru olmayan birinin başkalarına karşı tutarlı iyilik göstermesi zordur. Lao Tzu bu durumu özetler:

“Sözde iyilik güven oluşturur, düşünce ile iyilik derinlik oluşturur, vermekle iyilik ise sevgi oluşturur.”

Kendi içimize gösterdiğimiz şefkat, başkalarına uzatacağımız elin kaynağıdır; iyilik yalnızca dışa değil, içe doğru da işleyen bir döngüdür. Bu döngü, bireyin ruhsal dayanıklılığını artırır, empati kapasitesini güçlendirir ve bireyi daha bilinçli bir toplumsal varlık haline getirir. Psikoloji araştırmaları, kişinin kendi değerlerini yaşama biçiminin, diğerlerine yardım etme ve empati kurma yeteneğini güçlendirdiğini ortaya koymaktadır.

İyilik, toplumların hafızasında nesiller boyu aktarılan güçlü bir mirastır. Bizim kültürümüzde yer alan “Komşusu açken tok yatan bizden değildir” sözü, sadece bir deyim değil, toplumsal sorumluluğun ve dayanışmanın ifadesidir. Anadolu’nun köylerinde hâlâ sofraya otururken yapılan “gel de paylaş” daveti, iyiliğin günlük yaşamın ayrılmaz bir parçası olduğunu gösterir.

Joseph B. Wirthlin’in sözleri bu bağlamı pekiştirir:

“İyilik bir pasaporttur; kapılar açar, dostlar yaratır; kalpleri yumuşatır, ilişkileri ömür boyu........

© Maarifin Sesi