Bir ailede kayıp yaşandığında dışarıdan bakınca herkes aynı acının içinde olduğu sanılır. Oysa evin duvarlarının arasında bambaşka bir gerçek dolaşır: Yas, her kalpte başka türlü yankılanır. Kimi sessizliğe çekilir, kimi daha çok konuşur; biri güçlenmiş gibi görünürken diğeri hayatla bağını yeniden kurmak için zamana ihtiyaç duyar. Fakat tüm bu farklılıkların ortasında gerçeğin bir yanı hep sabittir: Değerler, çoğu zaman yitirildiğinde görünür hâle gelir.
Aile bağları, günlük telaşlarda çoğu kez fark edilmeyen ince bir dokuma gibidir. Bir kayıp yaşandığında, o dokumanın ne kadar özenle örüldüğünü, ne kadar kırılgan olduğunu ve aslında bizi hayata tutan en temel bağ olduğunu anlarız. “Keşke daha çok zaman ayırsaydım…”, “Keşke onu daha çok dinleseydim…”, “Keşke söylediği o cümleyi bu kadar hafife almasaydım…” cümleleri yasın en tanıdık fısıltılarıdır. Bu fısıltılar yalnızca pişmanlık değil, aynı zamanda çok derin bir öğretinin habercisidir: Kıymet, ancak yaşarken bilindiğinde gerçek olur.
Yas, psikolojide tek bir........

© Haber Gündemim