Her yeme davranışı fiziksel bir ihtiyacın sonucu değildir. Bazen lokmalar midemize değil, duygularımıza gider. Ve bu noktada aslında beden değil, ruh yemek ister.

Psikolog olarak danışanlarımdan en sık duyduğum cümlelerden biri:“Yemek yediğim an rahatlıyorum, ama sonra kendimden utanıyorum.” Bu cümle aslında çok şeyi özetliyor. Çünkü bu bir açlık değil, bir baş etme çabası. Psikolojide bunu “duygusal yeme” olarak adlandırıyoruz. Kişi öfkelendiğinde, kaygılandığında, kendini yalnız, değersiz ya da reddedilmiş hissettiğinde; bu duygularla yüzleşmek yerine yeme davranışına yöneliyor. Neden mi?

Çünkü yemek geçici olarak o duyguyu bastırıyor, uyuşturuyor ve rahatlatıyor. Ama burada önemli bir psikolojik mekanizma çalışıyor:

Yeme davranışı duygunun kökenini çözmez; sadece üzerini........

© Analiz