Sizi bilmem ama benim tarihi romanlarla tanışıklığım çocukluğuma kadar gider.

O romanlarda en çok işlenen konulardan birisi Türklerle Hristiyanlar arasındaki çatışmalardır. Her hikâyede en çok sevdiğim bölüm Türk erkeklerinin gönüllerini kaptırıp evlendikleri Hristiyan kadınların anlatıldığı kısımdır. Bu kadınlar ilk başta dinlerinde diretirler ve fakat zamanla hak dinimizin kıymetini anlar ve mutlaka kelime-i şehadet getirirler. Safiye Erol’un Ciğerdelen romanında anlattığı Estergon Kalesi’ndeki Cangüzel efsanesi de tam da böyle bir zemine dayanır. Osmanlı soyu da buradan ilerler.

Hayme Anamızın torunu 600 yıllık koskoca bir imparatorluğun kurucusu Osman Gazi’nin oğlu Orhan Gazi, Bilecik tekfurunun kızına sevdalanır ve evlenir. Şu an hafızamda Hristiyan ismi yok ama Müslüman olduktan sonraki ismiyle Nilüfer Hatun dillere destan güzelliğiyle soyumuzu sopumuzu davam ettirir. Eh, sonraki yıllarda zuhur eden Harem ahalisi mevzusuna hiç girmiyorum bile!

Elbette tarih algımı ilk inşa eden çocukluk romanları sonrasında yerini ciddi tarih kitaplarına bıraksa da tüm bunların üzerine en son kat cilayı yine romanlarla Kemal Tahir, Tarık Buğra gibi yazarlar çekmiştir. Orada da tek bir Hristiyanlaşma emaresine rastlanmaz. Fethedilen Diyar-ı Rum’dur. Osmanlı Beyliği’nin, Kerim Devlet’i kurduğu coğrafya Hristiyan nüfusun olduğu bir coğrafyadır.

Ecdadımızın Hristiyanlarla ilgili meseleleri tarihimizin en verimli konusudur, ecdadın en iyi bildiği iş Hristiyan dünyası ile savaştır. Yahya Kemal’e sormuşlar, Osmanlı Viyana’ya kadar nasıl gitti diye. O da pilav yiyerek, mesnevi okuyarak demiş…Görüldüğü gibi imanımızdan zerrece şüphemiz olmamış.

Elbette Fransız İhtilâli, sanayileşme, Amerika’nın kuruluşu dünyanın gidişatını değiştirse de kültür genetiği hiç değişmemiş. Öyle ki 19. yüzyılda Osmanlı coğrafyasında 1800 misyoner faaliyet gösterse de Hristiyan olan ahali sayısı devede kulak kalmıştır. 17.........

© Yeni Şafak