Bir zamanlar Türkiye’de ailelerin en büyük hayali çocuklarının üniversiteye gitmesiydi.
“Okusun, adam olsun, hayatı kurtulsun” derlerdi. Üniversite kapısından giren, hayatının yeni bir yolunu açıyor diye sevinilirdi.

Bugün tablo tersine döndü.
Devletin en üst kademelerinden bile şu sözler duyuluyor: “Üniversiteye gerek yok, marangoz olun, kalaycı olun, bakım işleriyle uğraşın.”

Evet, sanat ve zanaat değerlidir; ama kim bu noktaya getirdi? Neden üniversiteler, gençlerin umudu değil de yükü haline geldi?

Üniversitelerde “adalet” kalmadı. Rektörler, siyasi iktidarın gölgesinde, kendi çıkarını korumaktan başka bir şey yapmıyor. Bir yanda liyakatli genç akademisyenler dışlanıyor, diğer yanda adam kayırmalarla........

© Toplumsal