Bismillah ,

bugün benim doğum günüm

ve doğduğum gün, ölüme açtım gözlerimi; ve dahi ölü-mü yazıyorum dirim yanarken !

Şimdi Allah belasını versin bütün suç:Bu selası okunmamış yangınların? Bekası yazılmamış besmelesiz ve sensiz her kelime,

dirimin külünden doğan bir ölü-müdür, bilmem.Ama…

Bismillah,

ben bugün de ölmedim, anne…

Güneş gibi — Rojin — doğdum yeniden,

yeniden, daha derinden,

ve en güzel gülüşlerin içinden.

Her sabah, besmeleyle değil,

bir kadın cesediyle başlıyorum güne.

Her sabah, yeniden;

her sabah, bir başka “yine”nin içinden.

Her doğan çocuk ağlarken

bir kadın susuyor bu ülkede.

Ve her suskunluk,

bir mezar taşına kazınıyor.

Besmelesiz başlamış bir ağıt artık

bu ülkenin her günü:

kadın gülüşleri, çocuk kahkahaları,

bilye sesi gibi yankılanıyor mezarlıklarda.

Her uyanan güneş,

bir kurşunla eksiliyor göğün üstünden.

Kaç kez vurulmalıyız daha,

kaç defa susmalıyız ki adalet bir kez konuşsun?

Kaç gece, kaç yürekten vuruldu adalet,

her karanlık hecede?

Terazi kör, aydınlık lal.

Gözlerimizden süzülen her damla,

bir başka yargısız infazın delilidir artık.

Ölüm ne renk?

Kahpelik neden hep kahperenkli?

İki artı iki ölüm,

kaç Ayten eder anne?

Kader mi aynı ellerde,

yoksa biz mi her defasında aynı kurşuna koşuyoruz?

Bir ölümün ardında

kaç milyon gözyaşı dökmeliyiz?

Her gözyaşı bir kuyuya........

© Tigris Haber