Bazen bir kareye sığdırmaya çalıştığın şey aslında bir hayatın sızıntısıdır. O an oradadır ama bir saniye sonra yok. Işık düşer, gölge kayar, ses kesilir. Geriye sadece o anı yakalama telaşın ve elinde kalan sessizlik kalır.
Zaman, insana her şeyi unutturmuyor. Sadece daha sessiz hatırlatıyor. Fotoğraf da o sessizliğin en dokunaklı hâlidir. Deklanşöre bastığın anda, bir insanın bakışında kalakalırsın. O bakış sana bir şey anlatır; belki geçmişini, belki gidemediği bir yeri… Ama sen anlıyorsun: her fotoğraf biraz gitmekle ilgilidir.

Yıllar geçtikçe fark ediyorsun, kimse tam olarak gitmiyor. İnsanlar, şehirler, mevsimler… hepsi bir yerlerde ışık gibi kalıyorlar. Bir fotoğrafın içinde, bir cümlede, bir kokuda........

© Sonsöz