Kitabı, şair arkadaşım Uğur Küçük’e imzalayıp göndermiş, benim şiir okuma merakımı bilen arkadaşım da okumam için bana verdi “İnan Hocamın, çok güzel şiirleri var, okumak istersen?” diye. Ben de mutlulukla aldım böyle bir teklife hayır denmezdim, hele ki şiir okuyan, şiir yazmaya çalışan birisi olarak.

Epeyce bir zaman sonra, kitabı alıp koltuğuma oturup okumaya başladığımda; Ön söz yerine anneyle söyleşi yazısı, devamındaki anneye/anaya yazılan şiirler bana her haliyle tanıdık geldi. Hayır, İnan hocam değil, annesi. Annesinin, ellerindeki kuruyan hamurları ovalayıp karıncaların yuvalarına serpiştirmesiyle sanki annemi anlatıyordu.

Köydeki evimizin merdivenden avluya indiğimiz yerdeki asmanın dibindeki yuvasında yaşam mücadelesi veren karıncalara yemekten sonra kalan ekmek kırıntılarını yesinler diye yemek sofrasını silkelemesi ya da ablam silkeleyecekse oraya silkmesini tembihlemesi…

Dedim ya İnan Hocamı hiç tanımam, ne sesini duydum ne de fotoğrafında bile yüzünü gördüm. Ben koltuğuma oturmuş kitabın sayfalarında annemin izini sürerken o karşı koltukta oturuyor, ince parmaklarının arasında sigarası nazlı nazlı tüterken o içtiği kahve fincanını sağa sola çevirerek kendine dair bir şeyler arıyordu.

Bir ara, duygulanmaktan, ağlamaktan akan burnunu çekip: “Nasıl buldun şiirleri” diyor, gözlerinden sızan yaşları görüyorum içim burkuluyor ve siliyorum gibi geldi.

İki yüz yirmi dört sayfa kitabın yirmi altıncı sayfasında bitirmişti annesine yazdığı şiirler.

Bazı insanlar doğuştan kardeştir, bazı insanlar da doğadan kardeştir. Yerini yurdunu,........

© Sonsöz