Savaşın vahşetinde çocuklar bize bakıyor. Kimisi yaktığı kağıt parçasıyla ısınmaya çalışıyor, kimisi arabanın içinde savaştan uzaklaşmaya... Bir çocuğun çığlıklarının arkasından yok edici alevler yükseliyor. Osman Tali'nin savaşı anlatan resimleri yüzümüze çocukların nefesi olarak çarpıyor.

Tali, yaşamın birliğinden bahsediyor sergisinde. Serginin adı: “Yaşamın Birlik Manifestosu”. Savaşlardan bahsederek birlik olur mu? Tali'nin sergisinin yalnızca bir kısmını oluşturuyor savaş, daha büyük kısmında ise çocukların yaşam hakkı teması karşımıza çıkıyor. Çocuk kırılganlığı, naifliği, hayvanların masumluğu ile buluşuyor. Bir resimde, iki ahbap arkadaş kollarını birbirlerinin omuzlarına atmış yürüyorlar, daha doğrusu yaşı daha büyük olan küçük olanı kollarcasına elini sırtına atmış. Yetişkinlerde pek göremediğimiz, artik sadece çocuk dünyasının bozulmamışlığında karşımıza çıkan duygular bunlar: kollama, sahip çıkma, sevecenlik… Arkalarından da iki güvercin çocukları taklit ederek kanatlarını geçirmişler birbirlerine, peşlerine takılmış gidiyorlar. Yaşamın güzelliği böyle bir kurguyla canlanıyor tuvalde.

Serginin afişine de taşınan bir resim var sırada. Adını yaşama sevinci koysanız yeridir. Elinde köpeğiyle, denizin köpüklerinde koşan bir kız. Ardında kızıl bir gökyüzü bırakmış ama gökyüzünün rengini de yüzüne taşımış, turuncu sıcak… Resim, güneşin renginde varoluşun tatlı bir sarhoşluğu gibi. İnsan soruyor........

© soL