Türkiye’de, gelişmekte olan ülke olması hasebiyle her 10 yıl hayat kalitesi, koşulları ve artan imkanlar nedeniyle bir öncekinden daha iyi olsa da, bir türlü istenen ve beklenen gelişme adamakıllı sağlanamadığından olsa gerek, her nesil de kendisini “kayıp nesil” olarak adlandırmaktadır. Ve işin ilginci, her nesil de kendi zaviyesinden haklı gözükmektedir. Ülkemiz, bir “kayıp nesiller ülkesi”dir ne de olsa.

Dünya, her geçen yılda, özellikle de 20. yüzyıldan 21. yüzyıla geçişte sanayileşmeden bilgi çağına doğru evrilen bir trend söz konusuyken, insanların önceki nesillere göre çok daha iyi, kaliteli ve yüksek imkanlara sahip bir hayata geçmesi de dünyadaki trendle uyumlu bir süreçtir. Bir bakıma, her ülke gibi Türkiye de hızla akan bu küresel değişim ve gelişim ırmağında sürüklenip gitmekte olduğundan, hemen her ülke gibi benzer bir değim ve gelişime maruz kaldı.

Ancak tüm bunlar dahi toplumun fertlerinin istediği ve beklediği koşulları üretemedi, ekonomik yapıda gerekli olan takviye ve değişiklikler yerli yerince yapılamadı ve gelişmiş ülkeler safına geçilemedi. Bundan dolayı da, önceki nesillere göre daha iyi koşullara yaşasalar dahi, her gelen nesil bir türlü mutmain olamadı, kayıp nesil hissiyatından sıyrılamadı.

Bundan dolayıdır ki, yaşlıların gençlere yönelik “nankörlük soslu” eleştirileri ve “bizim zamanımızda şu yoktu, bu yoktu, şimdi her şey var” türü yakınmaları, görünürde her şeye sahip gözükse de mevcut konjonktürde geleceğe yönelik........

© Milli Gazete