Hayatın kıyısında biraz soluklanalım mı? Gelin, insanın iç âleminde asırlardır süregelen o sessiz, derin yolculuğa—evliliğe—birlikte eğilelim. Sözsüz bir dua gibi başlayan, zamanla bir ömrün duasına dönüşen o yoldaşlığa…

İlk zamanlar… İki ruhun birbirini tanımaya çalıştığı, kalbin bir serçe gibi çırpındığı, nefeslerin bile aynı ritimde aktığı o büyülü günler. Baharın ilk sabahı gibi taze, dağ pınarının başındaki su gibi berrak. Ama zaman, o coşkulu çağlayanı usulca bir göle dönüştürür. Bu duruluk çoğu zaman bir kayıp sanılır. Oysa eksilen değil, derinleşendir. Sığdan derine, yüzeyden köke inen bir hâl. Sevgi artık bir çiçek değil, kök salmış bir ağaçtır.

“Seni seviyorum” demek, bir başlangıçtır sadece. Gerçek sevda, yılların içinde, yorgun akşamların eşiğinde, kelimesiz fedakârlıklarda dile gelir. Bir sabah, eşinizin yüzüne bakıp onun yorgunluğunu kendi........

© Milat