Teorisyenler, dünyanın sonuna dair söylenmedik pek bir şey bırakmadılar. Ama hâlen medyanın popüler cephesi Nostradamus “kehanet”lerini, Da Vinci’nin “sırları”nı, bilimdeki aklın sınırlarını zorlayan son adımları, dünyanın sonunu getirecek türlü felaketleri sık sık önümüze getiriyor. Sebep açık; geleceği bilmeye ve tüm gizemleri çözmeye yönelik saplantılar taşıyoruz; korku ve kaygı oluşturulmak isteniyor.

Burçlardan, yıldızların diziliminden mana çıkarıp; bu safsataları insanlığa enjekte eden şarlatanları fazla ciddiye alıyoruz. Bolca satılıyorlar, alanlar da minnetle sevinerek alıyor. Medya da safsatadan ibaret her türlü argümanı defalarca ısıtıp tekrar tekrar sunuyor bu yüzden.

Geleceğe yönelik merakımız, hem kendi sonumuza/sonramıza, hem de dünyanın sonuna/sonrasına dair. Üstelik böylesi fırtınalı bir gidişata gem vuracak hiçbir gücümüz yokken.

Hayatı kolaylaştıran her şey hızlanıp durdukça zaman da hızlanıyor. Göz açıp kapayana kadar günler, aylar yıllar birbirini kovalıyor âdeta. Hatıralardan vazgeçirecek zihin işgali sö konusu. Biriktikçe karmaşıklaşıyor ömür helezonları. Unutmak da kaderden değil mi…

Teknoloji hayatı kolaylaştırıyor. Biz de zamanımızı, yapmaya mecbur olduklarımızdan çok sevdiğimiz ve istediğimiz meşgalelere ayırmak istiyoruz. Ama bu beklentimizi, giderek daralan vakitler karşılayamaz oluyor. İlginçtir, dijital çağ son hız hükmünü sürerken, zamanı vakumlayarak bizi kandırıyor.

“Ahir” zamanları yaşamanın bedeli var. Zamanın, dünyanın sonuna doğru giderken daralacağı hadis-i şeriflerde, “zamanın bereketinin azalması”........

© Milat