PKK üyelerinin silah bırakma töreninin ardından başlayan sert ve yoğun tartışmalar, özellikle Erdoğan’ın Kızılcahamam konuşmasıyla bir kakafoniye döndü. Bir önceki yazıda bu tartışmaların üç esas tartışmayı boğduğunu söylemiş ve en önemli meselenin üzerinde durmaya çalışmıştım: “Birisi, PKK’nin kendini feshetmesi ve silah bırakması dahil tüm gelişmeleri önemsizleştiren, küçümseyen ve sadece iktidarın oyun planından ibaret gören bir yaklaşım. Bu alanda sağcısından sol görünümlüsüne kadar şovenistlerin hepsi cirit atıyor.”

Sosyal şovenistlerin bu derece öfkelenmesi, sürecin bazı kesimlerin tüylerini diken diken etmesi gelişmelerin gerekli engelleri temizleyerek ilerlemeye başladığını gösteriyor. Ulusalcılığın son şövalyesi Hüseyin Aygün adındaki şahıs kaleme sarılırken, Aygün’ü aşan yeni isimlerin ortaya çıktığına tanık oluyoruz. Bu yüzden, kabaca, silah bırakmayı küçümseyen, durumu gerçekte olduğundan farklı gösterenlere, yani üç tartışmadan ilkine devam etmem gerekiyor. Şimdi, bu ve sonraki yazıda bu tartışmayı sürdürmek faydalı olacaktır.

Yeni çözüm ve barış sürecine karşı olan sadece ulusalcılar değil bildiğimiz gibi. Ulusalcılarla bir çok kez sert tartışmalar yaşayan ve milliyetçilerin nefret dalgasından nasibini alan çeşitli yazarlar ve çevreler de yeni çözüm sürecine karşı.

İlk bakışta iktidarın vurdumduymaz tavırları, çözüm süreci karşıtlarının ekmeğine yağ sürüyor ve onları haklı çıkartıyor diye düşünülebilir.

Öyle bir gürültü yapıyor ki ulusalcılar, “işin içinde bir iş var” diye herkes kulak kabartıyor. Kürtlere kibirle yaklaşanlardan birisi şunu yazabiliyor: “TBMM’de kurulacak komisyon bir barış süreci komisyonu değil, Türkiye’yi Lübnanlaştırma komisyonu olacak. ABD desteğiyle proje zaten hazır, CHP’yi orada komisyona meşruluk kazandıracak bir figüran olarak kullanacaklar. Sırf CHP masaya otursun diye bazı belediye başkanlarını da salabilirler. CHP küçük hesaplarla değil,........

© marksist.org