Bir ayın sonunda, sahura kalkar gibi, altmışıncı yıl bayram sabahına erken bir vakitte uyandılar. Gecenin saat üçü; daha sabaha çok var, ama alışkanlık işte! İkisini de uyku tutmadı. İçleri ezilir gibi olmuştu. Biraz bir şeyler atıştırınca, uykularını iyice kaçırmış oldular. Yaş ilerledikçe uykular da azalıyordu. Gel gözümün nuru; madem giden gitti, kalanlarla hasbıhâl edelim…

Beybaba; iyi bir eğitim almış, değerlerine önem veren, tahir, nazif, naif bir eş, bir baba ve en önemlisi güzel bir insandı.

Hanımanne, iyi bir ailede büyükleri ile birlikte büyümüş, son derece zeki, etrafındakileri kucaklayan, koruyup kollayan, bir eş, bir anne ve değerleriyle bütünleşmiş zarif bir hanımdı…

Beybaba, ilk sahurumuzu hatırlıyor musun, gözümün nuru, diye, hanımanneye takıldı. Hatırlamaz olur muyum efendi, dedi. Hem de bugünkü gibi. Uzun uzun düşündükten sonra, sizin eve gelişimin üçüncü ayıydı. Ramazanın ilk günü sahura kalkılacaktı. Herkeste ayrı bir heyecan. Onlar ilk defa gelinleri ile, bense yeni evimde annem babam yerine seninle ve büyüklerinle bu heyecanı yaşayacaktık…

Uykunun en güzel ve değerli zamanında, yabancı bir sesle uyandırılmak. Azıcık daha desem de, sesin sahibinin, babam olmadığını hatırlayınca, apar topar kalktım. Sen ise sakin ol deyip beni frenledin… İlk günden mahcup olmak istemediğimdendi telaşım.

Yüzümü yıkayıp mutfağa geçtim. Sofra hazırlanmış; bizi bekliyorlardı. Çok utandım. Annen dedi ki, sofrayı bugün ben hazırladım. Hemen oturalım, vakit geçmeden sahurumuzu yapalım…

Önce büyükler başladı, arkasından biz ve sonra küçükler…

Yatmadan sofrayı topladık, her şey yerli yerinde, sabaha öylece bıraktık. Annen, yarın sahura sen kalkıp hazırlarsan sevinirim. Yeni evini sahiplenmiş olursun, dedi. Kaygılandım birden. Hemen sana anlatmak istedim. Annem öyle diyorsa öyledir dedin. Bana başka bir yol bırakmadın. Yaparsın sen, diyerek beni yüreklendirdin. Daha önce tek başıma böyle bir sorumluluk almamıştım. İş başa düştü. Demek ki artık büyümeliydim…

Gözüm yataktaydı, ama yeni bir başlangıcın farklı sorumlulukları vardı. Heyecandan uykum kaçtı. Seni ve aileni pek tanımıyordum. Üstelik onlara göre yabancıydım, onlar da bana göre… Bir şey yapacaksam veya yapmayacaksam iki kere düşünmeliydim. Ben bilmem, yapamam gibi bahaneler olamazdı. Bilmiyorsan öğrenirsin, biz ne güne duruyoruz diyerek,........

© İnsaniyet