kirlenmiş kağıtlar
çekmecelerde sürünürken
bir şüphe ormanında kaybolurken
kalmak keskin bir bıçak üzerinde yürümek olurken
kapatıyorum dünyayı perdeleri çekip
kekeme replikler kalesine sığınıyorum şimdi
ne omuzlarım çöküyor
ne de göğüs kafesimde bir ürperme
anıları bağrına basıyor bütün duvarlar
bir şeyler kuruyor içimde
ve sararmadan dökülüyor yapraklar

dağılıyor biriktirdiğim kelimeler
oysa daima sabırlıdır kağıt ve kalem
bir bir yeniliyor gurbete kederli şehirler
kuşları intihara çağırıyor
hiçbir meydana çıkmayan caddeler
ve sehpasını yitirmiş
tevekkülle bekleyen bir celladı saklıyor........

© İnsaniyet