Bazen insanın içi, kelimelerin taşıyamayacağı kadar ağır olur…

Benim yüreğim de öyle şimdi.

Cuma sabahı, Allah bizden kıymetli oğlumu aldı

Ama aslında bizden almadı, kendi yanına çağırdı.

Demek ki onu bizden daha çok seviyordu.

Çünkü çok sevdiğini bekletmezmiş Allah…

Yine de bir yanım soruyor:

Sezai Karakoç abimiz gibi, “Ya Rabbi, beni niye bıraktın bu sürgün yerinin yangınlarında?

Neden hâlâ buradayım, neden bu hasreti yaşıyorum?”

Sonra bir ses :

“Çünkü hâlâ yazacakların, söyleyeceklerin, dokunacağın kalpler........

© Haber7