2024 yılının ilk çeyreğinde Elazığ’da başlatılan ve kamuoyuna “kadın istihdamında dev adım” olarak yansıtılan “Dijital Ekonomide Kadınların Güçlendirilmesi – Elazığ 4.0” projesi, YILDIRIM Grubu ve Garip & Zeycan YILDIRIM Vakfı iş birliğiyle duyuruldu. Fırat Üniversitesi’nin katkısıyla oluşturulan bu program, Elazığ’daki 17 kadın öğrenciye teknoloji alanında eğitim, staj ve iş fırsatları sunmayı amaçladı. Ancak gerek sayısal sınırlılığı, gerekse sunum biçimi itibarıyla bu projenin kamuoyunda hak ettiğinden fazla abartılmış bir "başarı hikâyesi" olarak pazarlanması, sorgulanmaya değerdir.

Bu yazıda, Elazığ 4.0’ın sosyal faydasını gölgede bırakan iletişim stratejisini, katılımcı sınırlılığını ve yapısal çelişkilerini eleştirisel bir perspektifle inceliyorum.

1. 17 Kişilik Proje, Ulusal Başarı Öyküsü Olarak Sunulabilir mi?

Türkiye’de her yıl on binlerce kadın mühendislik ve teknoloji fakültelerinden mezun olurken, Elazığ 4.0 gibi yalnızca 17 kadının dahil edildiği bir programın, neredeyse ülke çapında yankı uyandıracak şekilde medyaya servis edilmesi, samimiyetle sorgulanmalıdır. Sosyal medya görselleri, basın bültenleri ve konuşmalar, “kadınların dijital dönüşümdeki yeri” üzerine etkileyici ifadeler içerirken, projenin gerçek kapsayıcılığı ve kalıcılığı hakkında neredeyse hiçbir bilgi verilmemiştir.

Sahi, neden 170 kadın değil? Neden sadece 17?

Bu sayının teknik gerekçeleri elbette olabilir, ancak kamuoyuna yansıtılan anlatım diliyle bu ölçek arasında ciddi bir orantısızlık göze çarpmaktadır. Bu da akıllara tek bir soruyu getirmektedir: “Bu bir sosyal gelişim hamlesi mi,........

© Günışığı Gazetesi