Bir DJ olarak her çaldığım şarkıyı beğenmem gerekmiyor. Müziği “dinlemek” ve “dinletmek” arasında belirgin bir fark olduğunu daha geçen yüzyılda anlamıştım. Elbette beğendiğim şarkıları çalmaya gayret ediyorum ama bunları dinleyici kitlesinin yadırgamayacağı, herkesin beğeneceği şarkılar içinden seçiyorum.

Chill out, düşük tempo, house müzik setleri genellikle en sorunsuzları olur. Bu müzikler hem ortama tatlı bir enerji verir, hem de “asansör müziği” diye gruplandırılan eski şarkılar gibi baymaz. İçkiler içilip, tolerans eşikleri yükseldikçe farklı yaş gruplarındaki konukları bir araya getirecek şarkılara başlarım: Remiksler. Bu işin taçsız kralı olan Ozan Doğulu devreye girer, KÖFN keşke dağılmasıydı, Bedük, Hey Douglas, Soft Analog, Altın Gün, Ayyuka imdada yetişir. Ekip ağırlıkla Türkler’den oluşuyorsa, Harvard Mezunları Buluşması veya ODTÜ Felsefe Grubu Yemeği bile olsa bir aşamada kesin olarak halay, çiftetelli, hatta “Benim kocam kıymalı börek” filan çalınır. Gece biterken farklı müzik zevkleri olan konukların hemen hepsi gelip “Harika bir listeydi, eline sağlık” derler. Cemaati memnun ettim, şimdi sıra kendimde.

Walkman’imle dinlediğim ilk kaset Iron Maiden’in “Somewhere in Time” albümüydü. O zamanlar kulaklarım daha iyi duyduğu için mi veya Iron Maiden’in hala aşılmamış ses kayıt kabiliyeti nedeniyle mi bilinmez, bu kaset uzun süre (kısmen halen) dinlediğim en iyi albümler listesinde kaldı. O günden beri kulaklıkla ilişkim, özgürlükle ilişkimin bir parçası.

Başkalarına müzik dinletirken tüm zihnim kitleyi analiz etmeye odaklanır, kulaklıkla müzik dinlerken keyfimden başka kahyam yoktur. Moda’dan Maltepe’ye uzanan yürüyüşlerimde kulaklığım vücudumun bir parçasına dönüşür. Tool’a bayılırım örneğin, Sepultura, Anthrax, Pantera’yı Türk Sanat Müziği dinleyen Muhsin Bey gibi vecd içinde dinlerim. Kafam biraz bozuksa Joy Division, Type O Negative, Soundgarden... Disclousure, DJ........

© Birgün