Bazen en derin cümleler hiç kurulmaz. Kalabalıkların arasında geçen bir ömür, aslında tek bir kişinin bizi gerçekten anlamasıyla anlam kazanır. Ama modern yaşam, bizi sürekli konuşmaya, anlatmaya, açıklamaya itiyor. Sessizliğe yer yok gibi. Oysa bazen en çok da sustuğumuzda duyarız birbirimizi.

Konuşmak bir ihtiyaç, evet. Ama dinlemek bir seçim. Ve bu seçim, ilişkilerimizin, hatta insanlığımızın temelini oluşturuyor. Ne var ki günümüz dünyasında insanlar birbirini duymaktan çok, birbirine yetişmeye çalışıyor. Sözler artıyor, anlam azalıyor. Herkes anlatıyor, kimse dinlemiyor. Sessizlikse, sanki bir eksiklikmiş gibi görülüyor. Hâlbuki sessizlik, çoğu zaman en güçlü cevaptır.

Bir çocuğun gözlerinin içine bakarak onu gerçekten dinlemek… Sabah işe gitmeden önce eşinize sarılırken o kısacık anda içten bir “buradayım”........

© Anayurt