Bir adam sinirle yolda yürüyormuş. Yolun ortasında bir kutu görmüş, sert bir tekme atmış. Sonra önüne çıkan ilk çöp kutusuna da bir tekme savurmuş. Kapağı açılmış, içinden bir cin çıkmış:

“Dile benden ne dilersen ey sahip” demiş.

Adam bir an durmuş, derin bir nefes almış ve “Özür dilerim” demiş.

Bu küçük hikâyede koca bir insanlık dersi gizlidir. Bizler hala özür dilemeyi zayıflık olarak görürüz. Oysa özür dilemek, kişinin kendisiyle yüzleşebilme gücüdür. Bazen öfke, bazen kırgınlık, bazen gurur o iki sihirli kelimenin ağzımızdan çıkmasına engel olur. Ama “özür dilerim” demek, hem kendine hem karşındakine duyulan saygının en sade ifadesidir.

Özür dilemek bir cesaret işidir

Hepimiz hata yaparız. Bazen kırarız, bazen unuturuza geliriz, bazen farkında bile olmayız. Ama fark ettiğimizde, hatayla yüzleşmek cesaret ister.

Özür dilemek, insanın vicdanında kendi........

© Analiz