Bu kelam bir peygamber hitabıyla “anneciğime” ve Rahim esmasının tezahürüne mazhar olmuş tüm kıymetli annelerimize ithafen yazılmıştır..
Hayatta gözümüzü açtığımız ilk yer, mis gibi kokusuyla içimizi ısıtan, her düştüğümüzde bizi yeniden hayata bağlayan, sarıp sarmalayan ana kucağıdır..
İnsanoğluna ilk annelik Hz. Havva annemizle ikram olunmuştur. İslam’la “Cennet annelerin ayakları altındadır” diyerek müşerref kılınmıştır. Öncelikle ‘anne’ kavramı üç beş satıra sığacak kadar sığ değildir.. Gönlümüzden kalemimize dökülenleri yazacağız..
Annelik öyle bir şey ki, ne kadar anlatsak eksik kalır sanki. Düşünsenize, bir kadın anne olunca, kendi canından bir can taşıyor içinde.. Uykusuz geceler, o minicik yavrunun her derdiyle dertlenme, sonsuz bir sevgi… İşte bütün bunlar bir araya geliyor ve ortaya tarif edilemez bir bağ çıkıyor. Psikologlar buna içgüdü diyor, sosyologlar toplumun temeli diyor ama bence annelik bambaşka bir şey. Bizim oraların bir lafı vardır: “Anadır, candır, her derde dermandır.” Gerçekten de öyle değil mi? Bir de “Anasız kalan, öksüz kalan” derler. Annenin yokluğu ne kadar da derin bir boşluktur!
Gelin birlikte Asr-ı saadete........

© Yeni Meram