Filozof Diyojen’in gündüz vakti elinde lamba ile Atina sokaklarında dolaşıp, “Adam arıyorum, adam!” dediği gibi, her geçen gün adam arayışı her yerde kendini gösteriyor. Büsbütün ümitsiz değiliz, ama güzel şeyler gün geçtikçe çekiliyor hayattan. Kötülük daha bir ‘ben buradayım’ diyor sanki.

Gerçi hayat da zıtlıklarla anlam kazanıyor. Meselâ Gazze “eleğinde” dünyanın iyileri ile kötüleri daha bir görünür hâle geldi. “Zulme hayır!” diyen milyonlar, Bediüzzaman’ın, farklı bir bağlamda ifade ettiği, “Nevimle iftihar ediyorum” sözünü haklı çıkardı, çıkarıyor. Az, ama nitelikli, iftihar vesilesi insanların varlığı, hayatı daha bir yaşanır kılıyor. Bu çağın, ‘insan olmak’ imtihanı; zulme taraf olmak/olmamak veya sessiz kalmak üzerinde netleşiyor galiba.

Yüce Allah, Kendi yarattığı insanı hatası, kusuru, yanlışı, günahı; nedameti, tövbesi, sığınmasıyla kabul ediyor. Bin kere tövbesini bozsa da ‘Yine........

© Yeni Asya