O şehirde her insan bir saraydır. Sarayın sakinleri maddî manevî duygulardır. Ruh, akıl gibi duygular sarayın efendisidir. Nefis ve gazap duygusu kapıcı, arzular ve şehvet kapıdaki köpektir. Örnekte, bazı sarayların efendileri ve tüm sakinleri kapıcı olan nefsin komutasında eğlenirken, diğer bazı sarayların efendileri ve sakinleri de ulvî görevlerini yerine getirmekle meşguldürler.1

Hareket eden muhteşem, antika bir saray olan şu insana düşen mahiyetinin değerini bilmesidir. Çünkü o saray ebediyete namzettir. Koruma altına alınması gerekmektedir. Saray sakinleri olan duygular nihaî gaye olan ebedî hayatın çalışanlarıdır. İbadet için ona verilmiştir. Peygamberlik müessesesinin yol göstericiliği ile de fonksiyonel hâle gelmektedir. İnsan böylelikle hayvaniyet derecesinden melekiyet mertebesine........

© Yeni Asya