Halbuki o ân-ı seyyâleye ne çok anılar, hatıralar, yaşayışlar, birikmişlikler sığıyor. Ne çok farklı yaşantıya şahit oluyoruz. Kendi yaşadıklarımız bir yana, etrafımızda olanların hayatına giren çıkanlar.. Yaşadıkları hadiseler, onlara verdikleri tepkiler... Peki, ya zâlimiyetle yaşamak?

Ölmek...

Elimize verilen tek emanetin sahibine teslimi.. Can kafesindeki ruhun ufkuna yükselişi.. Âsûde bahar ülkesi.. Dünyanın gıll ü gışından, keşmekeşinden, boğucu havasından kurtulmak isteyen bedenin, âb-ı hayatı içişi...

Peki, ya mazlumiyetle ölmek?

“Mazlumiyetle ölmek zâlimiyetle yaşamaktan daha hayırlıdır. diyor, Bediüzzaman.

Neden? Bu ayrımda zâlim olarak yaşamaktansa, mazlumiyetle ölmek tercihi var.

Bu hitabı Bediüzzaman Divan-ı Harb-i Örfî’de söylüyor. Karışık hadiselere teşne olan İstanbul’da, hamalları,........

© Yeni Asya