Bir tarafta ekmeğin lokmasına muhtaç olan insanlar, canlar; bir yanda da, bunlardan bıkıp, usananlar!

Bir yanda hayata hayat katıp ihtişamla yaşayanlar; bir yandaysa hayatta kalmak için çırpınanlar…

Maksadını aşan üst perdeden lâflarla, “Sizi biz doyuruyoruz” deniyor; öte tarafta, eldekiler çarçur olup gidiyor.

Hayatın içinden sahneler:

Bir çocuk, cadde boyunca çöpleri kurcalayıp bir şeyler topluyor; bundan da haz duyarak koşuyor, hopluyordu. “Ekmek” kazanmak için çabalıyordu, sanki oyun tadında.

Dudaklarımda buruk bir tebessüm belirdi; ardından da hemen hüzne büründü.

Bu sabi çocuktu, ufacıktı; ama açtı, açıktı!

Onlar için okul yok, sömestir yok; tatil ise, tatil etmiş onların dünyasından her şeyi.

Ruhumdaki bu duyguyla ilerlerken yolumda, başka dünya çıkıverdi karşıma:

Fiyatını bilmiyorum, ama pahalı olabileceğini düşündüğüm akülü........

© Yeni Asya