İnsan bazen inkibâz hâlleri yaşar. Bediüzzaman “Rûhânî inkibâz inşâallah geçecektir.”2 diye ümit veriyor.

İnkibâz vaziyeti maddî ve mânevî havanın bozulmasıyla ârız olduğu gibi, insanın mânevî hastalıklara dûçâr olmasıyla da alâkalı olabilir. Nefis ve şeytanın insana kurduğu tuzaklar da inkibâz hâline sebebiyet verebilir.

İnkibâz; kasvet, tutukluk, sıkıntı, sıkılma vaziyetidir. Kabz hâli ise kederli ve gamlı olmaktır. Yani inkibâz vaziyeti mânevî sıkıntı, huzursuzluk sebebiyle insanın hissettiği tutukluk ve durgunluk hâlini anlatır.

İnkibâzın çok sebepleri vardır. Temelinde de günah ve isyan yatıyor olmalıdır. Bediüzzaman da “Maddî hava bozulduğu vakit nasıl ki sıkıntı veriyor, asabî sinelerde inkibâz hali başlıyor; öyle de, bazen mânevî hava bozuluyor”3 diyor. İnsan, fikrinin münkabız bulunduğu vakitlerde okumak, tefekkür ve mütalâa etmek ve konuşmaktan bile hoşlanmaz.

Bediüzzaman da “Sıkıntılı ve münkabız olduğum zaman en zâhir hakikatleri dahi beyan edemediğimi, belki bilemediğimi yakın dostlarım biliyorlar“4 tespiti ile inkibâz vaziyetinin kendisine ârız olduğunu beyan ediyor.

© Yeni Asya