Şeytanların kardeşleri

LATİF ERDOĞAN

“Akrabaya, yoksula ve yolcuya hakkını ver. Gereksiz yere de saçıp savurma!

Çünkü savurganlar şeytanların kardeşleridir. Şeytan da rabbine karşı çok nankördür.” (İsra, 26-27)

İnsanı şeytana kardeş yapan en kötü alışkanlık tebzir denilen savurganlıktır. Savurganlık, israftan da öte bir davranış bozukluğudur. İsraf, zaruret fazlası yapılan; savurganlık ise ihtiyaç fazlası yapılan bütün harcamaları ifade eder. Zaruret, olmazsa olmaz olandır. İhtiyaç ise olmasa da olandır. Bu farkları tespit edince, hayatımızın hangi yörüngede devam ettiğini de çok rahat tespit edebiliriz. Eğer sınır bunları da aşıyorsa bunun adına sefihlik / budalalık denir. İslam’a göre sefihlerin harcamalarına devlet tarafından hacır, yani yasak konulur.

Savurganlığın en temel öğelerinden biri gösteriş belası, desinler tutkusudur. Yani, kendi seçiciliğini, başkasının beğenisine tutsak etmektir. Mutluluğunu başkalarının onay şartına bağımlı kılmaktır. Böyleleri asla kendileri olamazlar, nerede ve ne kadar yaşarlarsa yaşasınlar kendi hayatlarını yaşayamazlar.

Savurganlığın sonuçta insanı götüreceği yer nankörlüktür. Buradaki nankörlük iki taraflıdır. Birinci taraf savurganın muhataplarıdır. Savurganın savurganlığı savurganlık yaptığı kişileri daima nankör yapar. Savurgan nasıl harcamakla doyuma ulaşamazsa, muhatapları da ondan devşirdikleriyle şükre, teşekküre ulaşamazlar. Bu bet mukabele bir müddet sonra savurganın davranışlarına da aynen........

© Yeni Akit