Toplum, siyasal temsilcilerinden güvenilir olmaları ve siyasal tutarlılık ister. Güvenirliliği de dürüstlük, gerçekçilik, samimiyet gibi unsurlar oluşturur. Bir nevi, kişilerin ahlak ve etik tanımıdır. Ancak siyasal partilerdeki etik anlayışı kişisel etik anlayışından farklılık gösterebilir. Siyasal bilimcilere göre, kişisel etikteki kimi davranışlar siyasal etiğin ilkelerine de zarar verebilir. O nedenle bir kez daha önem kazanan siyasal etik, demokratik bir ortamda seçilmişlerin davranışlarını belirler, seçmenlerin de sisteme olan güvenini sağlar.

Türkiye’de seçilmişlerin son dönemde rozetlerinin değişmesi, siyasal etik tartışmalarını da beraberinde bir kez daha gündeme getirdi, çünkü ülke bunları daha önce de yaşadı. Rıfat Özcan’ın saptamalarına göre, 12 Eylül darbesi sonrası hazırlanan anayasada, partisinden istifa edip başka bir partiye giren vekilin üyeliğinin düşmesi meclisin salt çoğunluğu ile söz konusuydu. Ancak bu “yasak” 13 yıl dayanabildi ve 1995’te anayasa değişikliğiyle, transfer vekilliğin düşme şartı olmaktan çıkarıldı.

Zaten siyasetçileri yasaklar bağlayamazdı. Değişiklikten sonraki bir yıl içinde kurulan 19 “hülle” partisiyle anayasadaki boşluktan yararlanılarak yasak aşılır. İstenilen parti ile birleşmenin yolu açıktır. Bu partilerin ömürleri, bir ila üç hafta arasında değişir. Hatta birden çok parti, bir araya gelip seçim ittifakıyla mecliste grup kurma ya da seçim barajını aşma taktiğini de hayata geçirir. Bazılarının adı bir çatı altında değişiklik gösterir. Bazı vekiller ise parti değiştirme rekoru kırar. Bir vekil, altı transferde iki kez aynı yere dönerek dört parti rozeti takar. 1977’de yaşanan en önemli olaylardan biri, Ecevit’in........

© Tele1