Diğer

T24 Haftalık Yazarı

10 Ağustos 2025

Norveçli yazar Ingvar Ambjörnsen

‘Kaybetmek’ günümüzün en havalı kelimelerinden biri. Herkes birer kaybeden. Kaybedenin kafa kâğıdı olmaz, o ayrı. Aşkta, işte, ailede, arkadaş arasında hep bir kaybediş vardır. Tabiat gereği. Yapacak bir şey yok. Fakat uzun bir süredir (bunda Kaybedenler Kulübü filminin etkisi büyük) marjinallik altına sığınarak yapılan her eylem artık ‘kaybetmek’le eş anlamlı tutuluyor. Sokakta sigara, deniz kıyısında halka açık yerde bira içmek, hafta sonu Belgrad Ormanları’nda yapılan promili normalin biraz üstüne çıkmış şaraplı piknik ve elbette en önemlisi, pazartesi günü şirket arabasıyla işe giderken yine şirket tarafından verilen ortalama bir salata tabağı büyüklüğündeki telefon ve ona yerleştirilmiş şirket menşeili hat ile yapacağı sunum öncesi son ısınmaların her hafta gerçekleşmesinden doğan büyük sıkıntıdan kurtulma çabası. 24 saat özel güvenlikli sitesinin fitness salonunda sabah sporunu ve detoks içeceğini, ardından bilmem ne kahvesinde bilmem ne aromalı kahvesini içmeden kendine gelememe ritüelinin her gün gerçekleşmesinin bünyede yarattığı tahribat, yazın çıkılacak bir haftalık güney ya da bol magnetli yurtdışı tatili kararsızlığının getirdiği gına sonucu doğan büyükşehir hayatından kaçıp börtü böceğe sığınma hevesi, domates biber yetiştirme ihtiyacı ‘kaybetmek’in geleceğinde son nokta olarak adlandırılıyor. Öyle mi gerçekten? Bu mu ‘kaybetmek’?

Yazıya bu girizgâhla başlamamın sebebi Norveçli yazar Ingvar Ambjörnsen’in 1986 yılında yayınlanan kült kitabı Beyaz Zenciler’in otuz beşinci yılını kutlamaya hazırlanıyor oluşu. Kutlamak diyorum; zira Beyaz Zenciler gerçek anlamda gerek Türkiye’de gerek dünyada yeraltı edebiyatında çığır açan (Beat kuşağını saymazsak) bir kitap. Kitabın Türkçeye çeviri haklarını yazarın sadece Erzurum lületaşından yapılma bir pipo karşılığında vermesi bile başlı başına Ambjörnsen’in kendisine yakıştırılan ‘yerleşik bir toplumdışı’ sıfatına yaraşır bir hareket.

Ingvar Ambjörnsen........

© T24