Bugün bir fotoğrafa baktım.
Ne renk fazlaydı, ne gölge… Her şey olması gerektiği kadar vardı. O an anladım ki, sadelik sadece bir tercih değil; bazen ruhun kendini savunma biçimidir. Gürültünün, kalabalığın, parıltının içinde insan, bir yerlerde sade kalabilmeyi unutur. Oysa fotoğraf, bize bunu hatırlatır: az, çoğu anlatabilir.
Bir fotoğraf ne kadar yalınsa, o kadar samimidir. Çünkü fazlalıklar sustuğunda, geriye yalnızca hakikat kalır. Işığın nereye değeceğini bilen bir göz, hangi gölgenin sessiz kalması gerektiğini de bilir. Sadelik, bir tür farkındalıktır; hem kadrajın hem de kalbin dengede kalma hâlidir.
Bir fotoğrafı sadeleştirmek, aslında onu daha anlamlı hâle getirmektir. Çünkü sade olan, dikkat ister. Kalabalıkta gizleneni değil, özdeki sessizliği görmeyi öğretir.

Hayat da fotoğraf gibidir. Fazla olan her şey bir gün yorulur. Fazla........

© Sonsöz