Fotoğraf çekmeye başladığımızda fark ederiz ki, göz her şeyi görse de kalp yalnızca belli şeylere odaklanır. İşte o anda başlar sadeleşme. Sadeleşme sadece teknik bir tercih değil, bir hayat görüşüdür aslında. Nasıl ki yaşamda fazlalıklar ruhu yorar, fotoğrafta da her şeyin göründüğü bir kadraj anlamdan uzaklaşır. Çünkü fazlalık, dikkati dağıtır; dikkat dağılırsa duygu kaybolur.
İyi fotoğraf, her zaman her şeyi gösteren değildir. İyi fotoğraf, sadece anlatmak istediğine yer açan; geri kalan her şeyi bilinçle dışlayan bir bakışın ürünüdür. Ve bu bilinç, zamanla içselleşen bir sezgiye dönüşür. Artık neyi çekeceğini değil, neyi çekmeyeceğini bilirsin. Ve o an, gerçekten başladığın yerdir.
Hayat da böyledir. İnsan yaş aldıkça eşyalarını, çevresini, beklentilerini, hayallerini sadeleştirir. Eskiden göz kamaştıran şeyler, artık sadece gürültü gibi gelir. İç sesin daha yüksek çıkmaya başlar. Dış görüntülerden değil, içeridekinden beslenirsin. O yüzden diyorum ki,........

© Sonsöz