İnanıyor musunuz zamanda yolculuğa, hani şu filmlerde defalarca karşımıza çıkan, zaman aralıklarından süzülüp geçmişe gidebilme fikrine, kendinizi istediğiniz anda geçmişte yaşadığınız şahane bir an’ın içinde bulabilme mucizesine?

Varsa da böyle bir imkân; iki tahtanın arasında kalan küçücük aralıktan, bir duvarın dibinden ya da bir köprünün birleşim noktasından bilinmeyen bir geçmiş zaman tüneline sızmakla olamaz bana göre bu yolculuk.

İnsanın en güzel meziyeti akıl... Onu rengarenk, ipekten bir şala sarıp sarmalayansa kalp… İşte bu ikisinin yardımıyla insan; ne zaman, nereye, kiminle isterse tekrar gidebilir bana göre. Gözlerini kapayıp an’da olması yeter.

Bir akşam üstü babamın işten döndüğü zaman, yolun uzak bir noktasında onu takım elbisesi ve kravatıyla yürürken, cebinde sakladığı gofreti düşleyerek, yokuş aşağı ona doğru koştuğum an’a gitmem an meselesi. Orta birinci sınıfta Türkçe öğretmenimin, “Şiir nedir, şiirin özellikleri nelerdir?” sorusunu cevaplayıp Türkçeden ilk 10’umu aldığım gün, bütün yolu koşarak eve geldiğim güne, Yugoslaya’daki -şimdiki Kosova- yaz düğünlerinde gelinlere hayranlıkla baktığım cuma sabahlarına, dut ağacından dutları silkelediğimiz ikindi vakitlerine, dedemin çitliğinde dereye düştüğüm güne, lisedeki ilk çay partisine, ilk defa aşık olduğumu fark ettiğim o........

© Şalom