“Vahdet”i yani toplumsal birlik ve beraberliği sağlamanın temel şartlarından biri de hiç şüphe yok ki, “müsamaha”dır. Ahlakî bir kavram olarak “müsamaha”; bize karşı işlenen hata ve kusurları, -gücümüz yettiği halde- görmezden gelip karşılık vermemektir. Başka bir tabirle insanları, kusurlarıyla beraber kabul edip sıkıntı ve eziyetlerine sabretmektir.

“Müsamaha,” gönül kazanmanın, gönüllere girebilmenin ve toplumsal “vahdet”i tesis etmenin sihirli anahtarıdır. Temeli barışa, güvene, kardeşliğe, sevgi ve saygıya dayanan yüce dinimiz İslam; kardeşliğin devamı, dostluğun bekası ve sosyal barışın te’mini için “müsamaha”yı emrederken; toplumsal hayata zarar verecek her türlü; sert, kaba, olumsuz davranış ve yaklaşımı da yasaklamıştır.

Toplumsal “vahdet”i korumak ve mutlu olarak birarada yaşamak, ancak “müsamaha” ile yani birbirimize katlanabilmekle mümkündür. Bunun için kardeşlerimizin hata ve kusurlarını asla yüzlerine vurmamalı ve onları asla mahcup etmemeliyiz. Tam tersine; sabrederek onlara kendilerini düzeltme fırsat ve imkânını bahşetmeliyiz.

Kişi, bazen farkında olmadan arkadaşını rahatsız eder veya zarar verebilir. İşte zarar gören ve mağdur olan tarafın, söz konusu yanlış davranışa sabredip karşılık vermemesi, sosyal faydası çok büyük olan önemli bir erdemdir. Kişi bu erdemi, “müsamaha” sayesinde gösterebilir. Zarar gören ve mağdur olan taraf, şayet “müsamaha”sız biri olursa; rahatlıkla küçük bir........

© Milat