O pamuk nineler ve o tonton dedeler... Yaşanan her bir yılın, kendilerini daha da ballandırıp tatlandırdığı, olgun, bilge ve hoşgörülü ihtiyarlar... Hepsi sadece birer masal kahramanı ve fantazi ürünü müydü?

Oysa ne çok beklemiştim onları! Ne çok... Çocukken, bir gün onlarla bir arada olacağımı, başımı onların şevkatli göğsüne yaslayacağımı ve saçlarımın okşanacağını hayal etmiştim, taraflarınca. Öyle ya, kadın desen bir 'pamuk nine' adam desen bir 'tonton dede' olmuş olacaktı çünkü. Onlar birer çınarsa, beni hem güneş ışığının yakıcılığından, hem kışın soğuğundan, hem de uykusuzluktan, huzursuzluktan ve hastalıktan koruyacaklardı. Eh, bir nevi kahramanlardı ya zaten! Gerçekten diyorum, çocukluğumda hep onlarla kavuşacağım günü hayal eder ve o günü iple çekerdim.

Nasılsa kadın, zamanla bir pamuk nineye; adam da tonton bir dedeye dönüşecekti. Bunun için gerekli olan tek unsur, zamandı. Tek şart, biraz daha zamanın geçmesiydi. Biraz daha...

Diye diye, yıllarca avuttum kendimi. İlla geleceklerdi zaten. Gelirlerdi. O güne kadar ölmez de sağ kalırsak...

Ve ölmeyip, sağ kaldık. O günler geldi, çattı. Dönüşüm zamanıydı. Kadının........

© Merhaba Haber