Ama altında, bir ömrün hem coşkusu hem yıkıntısı var. "Evlilik" denen o uzun, bazen yorucu, bazen de insanı taşıdığı tepelere hayran bırakan yolculuğun son durağına varışı. Can yoldaşlığının, kelimelerin ifade edemeyeceği o derin bağın, ayrılışının hüznü.

***

O telefon görüşmeleri, her şeyi anlatıyor aslında. Hastanede Cemal Abi yatarken, Gönül Abla'nın telefonda çığlık çığlığa olan sesi...

O feryat, bir yıkımın, bir şeylerin elinden kayıp gittiğini hissedişin en insani, en çıplak haliydi.

Umudun, korkunun, "gitme" diye haykırışın sesiydi. Hayat, o an için acımasızca akıp gidiyordu ve Gönül Abla, onun önünde durmaya çalışan, çaresiz bir bendi.

Sonra... O mesaj. "Kaybettik."

Ve ardından gelen telefon. Aynı ses, ama bu sefer bir mezarlık sakinliğinde.

O feryat........

© İz Gazete