saklı olanı sever insan
aşikârdan kaçarken
heyhat ben onu yine de tanıdım Edoardo
kralın soytarılarından en korkağıydı
boyamayı severdi tüm camları siyaha
yalan söylemeyi öğretmişti kuşlara
kuşlar ki dua taşırdı kanatlarında

biliyorum hırslı çocuklarıydık Havva’nın
ve Kabil yüklü anılar taşırdı genlerimiz
taşlarımızı toprağa saklasak da
birer birer gömülmektedir sevdiklerimiz

bense bekliyordum karanlık bir dehlizde
bilmiyorum neleri büyütüyordum ellerimde
yorgundum bir hayli
yollara döktüğüm sözleri
ve dağıttığım çiçekleri toplamaktan
bir kibrin sunağında aşkı kurban ederken
kendimi kendime hasım yaparken
şifasız yaralarımı saklarken
bir kerpeten dolaşıyor........

© İnsaniyet