Bir gül diktim gecenin ortasına. Dilime dolanmış kelimeleri gülün kokusuna serip kuruttum. Yamacımda cilvelenen şiire, sevgilim misin, ne diye işmar edip duruyorsun dedim. Ağzımı kilitledim. Sokağımdan geçen ne idüğü belirsiz gürültüyü şarlatanlıkla itham edip içeri almadım. Kucağıma bırakılan vaktin bir kulağına kâmet diğer kulağına ezan okudum. Seni seviyorum deyince tüm anlarımın benden kaçıştığını gördüm. Zamansız kaldım. Aldırmadım. Bir kitap açıldı önüme, harfsiz, imlasız ve satırsız. Kalbimi tashih ettim. Kalbimden dökülen manaların her birine bir isim verdim. Seslerle doluydu kitap. Kapağını aralar aralamaz konuşmaya başladı. O konuştukça seslere sağırlaştım. Kulaksız kalmıştım. Ben sesleri duymuyordum ama sesler beni duyuyordu. Bir harf ki sükûtu bilmez, sesi cehennem azığıdır. Bir an ki,........

© İnsaniyet