Yakın olanın aceleye ihtiyacı yoktur.

İnsan bazen bir kapıyı çalmayı erteler; ama kapı, içerideki ışığı hiç kısmadan bekler.

Sanki mesafeler yürüyüşle değil, içimizdeki açıklıkla ölçülür.

Ve bazen en uzun yol, bir adımın tereddüdüdür.

Bir kentin eski bir sokağından geçer gibi geçiyoruz hayatın içinden.

Köşede bir fener yanıyor, gölgesi duvara vuruyor; hangi zamana ait olduğunu kimse bilmez.

Belki dünün, belki yarının, belki de hiç değişmeyen o derin ‘an’ın feneri…

Yakın olan, işte öyle bir ışıktır: Zamanı olmayan bir hatırlayış.

Bazen içimizde bir kırık ses........

© Dikgazete.com