Najmasovniji protesti u novijoj istoriji Srbije, blokade i štrajkovi širom zemlje i ogromno nezadovoljstvo građana prouzrokovani ne samo korupcijom i načinom vladavine, već i izdajom zemlje nisu doveli do formiranja prelazne Vlade niti do vanrednih izbora. SNS i SPS, koji je od ozbiljne partije pretvoren u Vučićev privezak, opstaju na vlasti na osnovu nekoliko potpornih stubova.

Na međunarodnom planu to je podrška Zapada koji u Srbiji nema boljeg izvršioca sopstvenih geopolitičkih i ekonomskih interesa.

Na unutrašnjem planu to su:

*Medijska kontrola, prevashodno preko komercijalnih televizija sa nacionalnom frekvencijom i tabloida koji služe za dehumanizaciju kritičara režima i čija je funkcija, samim tim, sprečavanje formiranja kredibilne alternative u očima onih koji te medije prate. Drugi deo medijske kontrole sprovodi se putem RTS-a preko kog se formira dominantan narativ.

*Kontrola tokova novca i kartelsko organizovanje čija je suština da u praktično svakoj privrednoj grani postoji kompanija koja je deo SNS holdinga/kartela i kao takva povlašćena.

*Lična popularnost koju Aleksandar Vučić uživa kod jednog dela stanovništva, pre svega kod starijih i manje obrazovanih građana. Većinski deo te grupacije vidi Vučića kao garanta isplate penzija, socijalnih davanja, izgradnje puteva i kao nekog koga Zapad nastoji da sruši, jer navodno vodi samostalnu i slobodarsku politiku.

*Poslednji potporni stub su pritisci u javnom sektoru na zaposlene čemu bih posvetio ovaj tekst, jer se u tom segmentu stvara sve veća pukotina čije širenje preti opstanku režima.

Kako u praksi funkcioniše sistem kapilarnih glasova i pritisak na zaposlene?

On je najizraženiji u javnim........

© Danas