U očevidnoj stagnaciji ekipnog sporta, krizi koja se očituje u rezultatima, dubokoj provaliji nastaloj stihijskim radom u klubovima, bez značajnog rezultata ostvarenog u mlađim kategorijama na svetskim i evropskim smotrama, Aleksandar Vučić na čelo Olimpijskog komiteta dovodi Dejana Tomaševića.

Dejan Tomašević je jedini kandidat za predsednika Olimpijskog komiteta Srbije. Vest koja to nije, u državi koja to nije. Lojalisti se poklanja prilika da dovrši uništavanje sporta u Srbiji.

Ono što nisu uspeli da postignu spuštanjem tonova u direktnim prenosima, otužna zapomaganja predsednika o povicima navijača tokom deset meseci neprestanog gostovanja na televizijama, plaćeni batinaši, kriminalci sa knjižicom i ćaci turisti u Rigi, trebalo bi – prema zamisli nesvršenog studenta Visoke sportske škole strukovnih studija – da dovrši njegov poslanik Tomašević.

Njegovu sportsku karijeru nisu obeležili redak dar, virtuoznost na terenu, imaginacija, kolektivni duh, posvećenost timu, postupnost. Bio je kalibrisan za korisnog. Uprkos činjenici da se okitio medaljama, ostao je upamćen kao košarkaš koji iz Zvezde prelazi u Partizan (konvertitstvo se kod naprednjaka predano neguje), na balkonu gradske skupštine sriče šovinističke stihove koje Šešelj može da sklepa, ali ne može da izgovori, i o klin patike kači bez oproštaja od publike.

Odveć otuđen za vedre mladiće, previše nadobudan za sredovečne politikante. Karakterom, vrednoćom, ozbiljnošću,........

© Danas