Pek de sürpriz olmadı. Er meydanına, eşit rekabete, siyaset etiğine uyulmayan bir ortamda, daha ileri gidilerek sandığı ve adayı direkt safdışı bırakma çabalarına kim şaşırabilir ki?

İmamoğlu iddianamesini herkes merakla bekliyordu. Erdoğan’a karşı kazanacağı daha en başından belli bir genç lider vardı ortada. Karadenizliydi, halkın sevgilisiydi ve İstanbul’da Erdoğan’ın adaylarını üç kere yenmişti. Bu, AKP’nin hiç beklemediği bir sonuçtu.

“İstanbul’u alan” isim, şimdi de Türkiye’nin yeni lideri olmak istiyordu! İşin kötüsü, anketler, halkın teveccühü, uluslararası siyasi ortamın ve basının ilgisi, AKP için iyi gitmiyordu. Tez durdurulması lazımdı. İmamoğlu aleyhine o kadar çok dava açıldı ki sonunda takip edilemez oldu! İlk davalardan biri, sanırım, “ahmak” davasıydı. Bunun dışında Ordu valisine hakaret, Beylikdüzü ihale davası, diploma “kavgası” ve en son “casus” davası. Tabii bunlar bazıları! Bu davaların iddianamelerini yabancı gazeteci ve hukuk insanlarına gösterseniz sizi ciddiye almaları pek mümkün olmazdı. Davalar 19 Mart’tan önce ve sonra birbirini takip etti!

Strateji belliydi, kaybedilen belediyelere sırayla el konularak pasivize edilecek veya geri alınacaklardı!

Erken seçim, parlamentoda gereken desteği görmeyeceği için reddedilecek bir formüldü diyelim. İmamoğlu her ne pahasına olursa olsun serbest bırakılmayacağı için adaylığı düşse de 2028 yılında bekleyen sandık, RTE açısından ciddi bir tehlikeydi. Çünkü, 2023 seçiminde olduğu gibi, Mansur Yavaş da güçlü bir potansiyel aday olarak bekliyordu.

Bazıları, benzer yöntemlerle Yavaş’ın da engellenebileceğini telkin ediyorlardı. Ama Saraçhane’den başlayan rüzgâr, bir Özgür Özel fırtınası haline dönüşmüştü. O fırtınanın bir kasırgaya dönüşeceği de objektif meteoroloji uzmanlarınca net olarak ifade edilmeye başlanmıştı. Kâbus öyle boyutlardaydı ki bu CHP denilen “ana muhalefet” odağı, her an dördüncü, beşinci, hatta altıncı adayı bile........

© Cumhuriyet