Arjantin iki yıl önce, uzun yılların ekonomik yıkımı içinden “acı reçeteye razı” olarak Javier Milei’yi U,6 destekle başkan seçti. Hani elinde testereyle poz verip ülkesini “devleti küçülterek, pesoyu kaldırıp ekonomiyi dolarize ederek” kurtaracağını söyleyen o radikal lideri. Bu sonuç, ekonomik çöküş ve üç haneli enflasyondan bunalan halkın “radikal değişim” isteğini yansıtıyordu. Milei başkanlık koltuğuna oturduğunda halka açıkça “Acı çekmeye hazır olun” dedi. Ona göre Arjantin, bu son acı hapı yuttuktan sonra küllerinden yeniden doğacaktı.

İki yıl geçti. Enflasyon yüzde 300’lerden yüzde 30’lara düştü ama ekonomi durdu, işsizlik arttı, maaşlar yerinde saydı. Küçük işletmeler kapanıyor, orta sınıf hızla eriyor. Yoksulluk oranı kâğıt üzerinde yüzde 50’nin üzerinden yüzde 32’ye inse de halk için değişen bir şey yok: Gelirler eridi, hayat pahalılığı arttı, umudun yerini yılgınlık aldı. Özellikle enerji fiyatları ve ulaşım ücretleri katlandı, işsizlik arttı. Milei’nin “tasarruf devrimi” olarak sunduğu politikalar, halk nezdinde “hayatta kalma krizine” dönüştü.

Bu tablo, sandığın halkın önüne geldiği her yerde olduğu gibi Milei’nin tabanını eritti. Son yerel seçimlerde Peronistler yeniden güçlenirken Milei’nin partisi büyük oy kaybı yaşadı. Eylül’de yapılan Buenos Aires il seçimlerinde muhalefetteki Peronistler 13 puan farkla kazandı. Milei’nin “reform” söylemi, halkın........

© Birgün