Bazı sabahlar haberleri açmak istemiyor insan. Bir deprem olmuş, bir çocuk kaybolmuş, bir kadın daha hayattan koparılmış, ekonomi yine dalgalanmış… Sanki her gün yeni bir ağırlık ekleniyor sırtımıza. Sonra da bizden “normal” olmamız bekleniyor.
Ama insan nasıl normal olabilir? Bu kadar karanlık arasında nasıl huzurla kahve içebilir, sokakta yürüyebilir ya da plan yapabilir?
Türkiye’de yaşamak, bir gözün sürekli haberde olması demek. Bir kulağın hep bir şey olur mu diye tetikte kalması. Bu yüzden biz sadece yorulmuyoruz, alışıyoruz da. Bu en büyük tehlike: Alışmak. Acıya, öfkeye, adaletsizliğe........

© Anayurt